ROZBITE

Rozbite to opowieść o ciele, jego pamięci, integralności z umysłem.

W procesie tworzenia przyglądam się własnemu ciału, obserwuję mieszkające w nim emocje, ślady bliskich mi osób, wspomnienia

mniej i bardziej przyjemne. Moje ciało zostaje odbite w postaci form gipsowych, a następnie powielone przy pomocy masy ceramicznej. Intencjonalnie wybieram właśnie to medium. Glina w swojej plastyczności, odbiorze, jest niezwykle bliska tkance ludzkiej. Po dwukrotnym wypale, nałożeniu szkliwa, zmienia swoją strukturę, staje się twarda, zimna i krucha. Moje ciało w procesie zmian ulega rozbiciu. Staram się zatrzymać destrukcję, wykorzystać ten proces do stworzenia czegoś nowego.

Postanawiam przejąć kontrolę nad zachodzącymi zmianami, zaczynam się nimi bawić. Multiplikuję wybrane elementy, ozdabiam je kobaltowymi rysunkami, tekstami (w tym fragmenty tekstów Alicji Zaradkiewicz), tworzę nowe układy. Kruche, zimne, ceramiczne części zestawiam z ciałem zarejestrowanym w filmie. W trakcie ruchu, ciało “samo” tworzy rysunki, ślady.

​

NARCYZ

Gdy wypowiadam słowo „narcyz” przed moimi oczami pojawia się kwiat, następnie obraz Echo i Narcyz John Williams Waterhouse ’a oraz Śmierć Narcyza Caravaggia – ostatnia klatka to anonimowy, współczesny człowiek zapatrzony we własną wizję sukcesu. Zgłębiając temat szukam powiązań między interpretacją mitu o pięknym młodzieńcu – osobowością narcystyczną a kwiatem. Najważniejszą sceną legendy jest dla mnie moment, gdy Narcyz umiera zakochany we własnym odbiciu. Początkowo nie rozpoznając się, widzi nieznajomego chłopca, jednak gdy uświadamia sobie, że patrzy na własne odbicie – zauroczenie nie mija, cierpi czerpiąc przyjemność z idealnej wizji siebie samego. Umiera zamieniając się w kwiat. (Martyna Zaradkiewicz)

​Ta wystawa jest o doskonałości i wyjątkowości. O tym co może się wydarzyć, gdy pozornie kochamy samych siebie, fascynacjach ideałami, procesie ich wzmacniania i obumierania. O wizerunku tożsamości, nielubieniu i ocenianiu siebie, codziennej grze i o kontroli,  idealizacji własnego wyobrażenia oraz pięknie jego zakłócania. Z pokazywanych instalacji i prac artystki  tworzą się kolejne wnioski. Rozpadające się ideały o narcystycznym pięknie, systemie, życiu. (Monika Muszyńska, historyczka sztuki)